‘Niet te hard!’ roept de vader nog. Wat volgt is een worp waar niks van deze waarschuwing in terug te zien is.
De bal gaat rakelings langs een dobberende peuter en ploft daarna in het water.
De bal gooier trekt een big smile en de vader legt nog een keer geduldig uit dat je in een vol zwembad niet zo hard met een bal kan gooien.
Het maakt weinig indruk op het gooiende jongetje geloof ik.
Ik volg dit tafereel van een afstandje en zie ineens het grotere geheel. Hoe we als ouders vooral druk bezig zijn onze kinderen te overtuigen van beleefd en gepast gedrag.
Terwijl de kinderen vaak juist heerlijk ongeremd zijn en vooral leven in hun eigen wereld.
Als je het wat meer van een afstandje bekijkt heeft het zelfs wel wat komisch. Ouders die hele tijd hun best doen, terwijl kinderen voornamelijk lekker hun eigen gang gaan.
Niet rennen in de winkel! Pas op voor die mensen! Kijk uit er rijden hier auto’s!
Niet zo wijzen, da’s niet netjes. Niet zo schreeuwen!
Ja bovenstaande uitspraken doe ik regelmatig. Doen mijn kinderen hier iets mee?
Mwoah… niet perse. Brengt het ze in de problemen? Nou niet echt, het gaat vaak allemaal nét goed.
Kortom, ze zien geen reden om hun gedrag aan te passen.
Is het dan nog wel nuttig dat ik al die waarschuwingen roep? En me druk maak om wat de medemens van mijn bundeltje ongeremde, enthousiaste kinderen vindt?
Ik overtuig mijzelf er graag van dat het toch nuttig is. Dat ze op een goeie dag, als ik niet in de buurt ben, toch weten te reproduceren wat beleefd gedrag is.
En dat ze dat ook kunnen laten zien als een situatie daar ECHT om vraagt.
En eerlijk, het andere uiterste zou misschien ook wat saai zijn.
Want stel dat ze echt wat deden met al die dingen die ik de hele dag roep om alles in het gareel te houden.
Dat ze rustig naast me bleven lopen, uitzichzelf zachter gaan praten in een restaurant, dingen aanwijzen in winkels in plaats van zomaar uit een schap te trekken.
Dat ze met gedempte stem vragen stellen over random andere mensen die om ons heen zijn. En niet wijzend ‘wat heeft die nou?’ roepen. Dat ze ‘u’ en ‘dankjewel’ zeggen zonder dat ik er om vraag.
Dat zou voor mij wel echt rustig zijn. Mijn stresslevel zou een stuk meer in balans blijven. Het zou mij wat pedagogische uitbarstingen schelen. Wat minder grijze haren.
Maar het is ook wel eeeerg gezapig natuurlijk. Want in die ongeremde enthousiaste momenten zit vaak ook veel moois! Je krijgt er als ouder (als je over de schrik heen bent) ook vaak een lach van op je gezicht.
Het laat je ook weer even inzien dat je als volwassene soms wel erg doorslaat in het rekening houden met een ander.
Dus niet tegen mijn kinderen zeggen hoor; maar ik vind het wel prima dat ik mijn waarschuwende teksten blijf roepen, en zij voorlopig in hun eigen wereld blijven ontdekken. En zich nog niet al te veel van mijn waarschuwingen aan trekken.
Blijft het tenminste lekker dynamisch 😉
Meer lezen? volg mij op instagram om te zien wanneer er weer een nieuwe blog online staat!