Kijk, vooropgesteld dat ik dol ben op mijn jongens en echt uit elkaar knap van liefde voor ze.
Desalniettemin zijn er soms wel eens momenten, of halve dagen, dat ik een blik op de klok werp en me afvraag hoe lang het nog is tot kinderbedtijd.
Onze jongste, die al geruime tijd een knipperlicht relatie heeft met zijn middagdutje, gaf er deze week spontaan de brui aan.
Niet dat we het al opgegeven hebben, we proberen het nog even, t kan een fase zijn immers.
Maar het resulteerde deze week wel in een aantal minder gezellige middagen.
Een vermoeide peuter is immers niet altijd de meest coöperatieve peuter.
Al begon de pret voor hem eigenlijk al tijdens dat middagdutje. Waarin meneer dus helemaal niet aan het dutten was.
Op een bepaald moment komt hij naar beneden, slapen was klaar. En met uitgestreken gezicht zegt hij ‘ik heb de troep niet opgeruimd hoor, op mij kamer’.
Om vervolgens met die veel te schattige blote peuter beentjes naar z’n speelhoekje te lopen om met de trekkers te gaan spelen.
Ik informeer voorzichtig wat hij bedoeld met ‘troep’. Hij probeert het wel uit te leggen maar komt er niet helemaal uit.
Waarop hij voorstelt dat we even gaan kijken. Ahum, daar gaan we dan. De trap op, naar zijn slaapkamer.
Daar zie ik in een oogopslag wat hij bedoeld met ‘troep’.
De kleine chef heeft z’n hele kast leeg getrokken en op een bult midden in z’n kamer gegooid.
Onderbroeken, hydrofiele luiers, beddengoed, truien, shirts etc. etc.….
En dat ligt natuurlijk niet meer netjes opgevouwen soort bij soort (zoals het dus wel IN de kast ligt). Nee, alles door de war en uitgevouwen.
Tja….en dan.
Wat is nou een adequate reactie als opvoeder he?
En veel tijd om te overwegen wat ‘de beste’ reactie is heb je ook al niet. Er staat immers een driejarige met trots naar z’n eigen gecreëerde bultje te kijken in afwachting van jouw reactie.
Natuurlijk moest ik ergens een klein lachje onderdrukken. Maar het was maar echt een klein lachje. Bovenal dacht ik iets van ‘Grrmpffff’.
Achteraf was ik trots op m’n kalme doch duidelijke reactie. Waarbij ik heb geprobeerd heel duidelijk te maken dat dit niet de bedoeling is.
Daarna heb ik hem pedagogisch alles 1 voor 1 aan laten geven. Zodat ik het weer op kon vouwen en het netjes in de kast kon.
Hij vond het allemaal wel prima. Not impressed.
Dat hij de rest van die dag mijn geduld nog veelvuldig op de proef stelde maakte dat ik tegen etenstijd eens op de klok keek en dacht…. hoe lang nog?
Tja, die momenten zitten er tussen.
Moeten we opschieten om op tijd ergens te zijn? nee joh, de peuter neemt alle tijd.
Wil jij dat ik aan tafel kom? nee joh, ik zit hier prima met mijn speelgoed.
Mijn volle beker melk in de gaten houden terwijl ik half over tafel mijn favoriete beleg pak? Nee joh, waarom zou ik.
Niet goed dat ik mijn speelgoed hamer uittest op de houten tafel? Vind je dat hard mama? Nee joh, dit is pas hard! (verzint een ander oorverdovend geluid…)
Maar voor je denkt dat deze ‘hoe lang nog’ vraag alleen oppopt omtrent peuter taferelen, vergis je niet.
De oudste twee kunnen ook prima mee doen in dat geheel.
Waar de oudste soms een bijna puberale ‘boeit mij het’ houding aan kan nemen als je hem iets vraagt, kan de middelste bijvoorbeeld heerlijk treuzelen bij het eten.
Of alle drie tegelijk een soort hyperbui die de halve dag aanhoudt, trek ik ook slecht.
En als je echt een TOP dag hebt, dan heb je een mix van al het bovenstaande tegelijk en achter elkaar door.
Nou…. dan tel ik de minuten af hoor.
Maar als ze dan eenmaal vredig en zoet in hun bedjes liggen wil ik ze helemaal plat knuffelen en word ik overvallen door hoe lief en leuk ze toch zijn.
Snap jij het nog?!
Meer lezen? volg mij op instagram om te zien wanneer er weer een nieuwe blog online staat!