Groter worden betekent nieuwe vaardigheden eigen maken.
Ontwikkelen. leren.
Allemaal reuze knap.
Als je bedenkt hoe zo’n hulpeloos hummeltje ter wereld komt. Heeft bij alles hulp nodig.
En nog geen jaar later zit het ineens rechtop, kan het zelf dingen naar zijn mondje brengen, zegt misschien al wat losse woordjes, kruipt of tijgert rond.
Eet vaste voeding. Heeft een eigen willetje en begint dat duidelijk te maken.
Met andere woorden, das echt een mega verschil met hoe het nog geen 12 maanden geleden ter wereld kwam.
Als ouder vind je de ontwikkeling van je eigen kind natuurlijk helemaal het einde.
Je juicht, klapt en cheerleadert bij elke nieuwe mijlpaal van je knappe kind.
En terecht natuurlijk.
Maar sinds een tijd blijken er bij ons in huis meerdere cheerleaders te zijn.
Niet alleen mijn man en ik zijn trots als onze jongste telg weer een nieuwigheidje onder de knie heeft.
Nee, nu staan er ook twee trotse broers te juichen en te prijzen.
Pfff.. draag mij maar weg hoor.
Dat is toch té schattig.
Zo boekt de jongste sinds kort weer vooruitgang op zindelijkheidsgebied.
Wekenlang hing de ‘poep-sticker-kaart’ op de keukenkast.
Geen sticker op te bekennen, want op de wc poepen, daar zag meneer de noodzaak nog niet van in.
Tot kort geleden het kwartje ineens leek te vallen.
En zoals je verwacht, ik vervulde mijn rol als enthousiaste aanmoedigende moeder. (mogelijk een tikje té enthousiast na dat eerst drolletje in de pot).
Maar goed. Ik was trots.
Toch viel al mijn aanmoediging in het niets toen de twee grote broers thuis kwamen.
Uit eigen beweging vertelde de jongste zijn broers welke mijlpaal hij vandaag bereikt had.
En de oprechte complimenten die ze toen aan hem gaven… hij gloeide van trots!
Blij roept hij sindsdien z’n broers als het hem weer gelukt is en hij weer een sticker mag plakken.
En zijn blijven onvermoeibaar aanmoedigen, complimentjes geven en klappen.
En ik sta er bij en kijk er naar.
Niet alleen trots op die kleine druif die grote stappen zet in zijn ontwikkeling, maar vooral ook trots op die twee broers die uit eigen beweging en oprecht met hem mee leven.
Ik hoop en gun ze alle drie dat ze dit enthousiasme voor elkaars mijlpalen blijven houden en blijven delen.
Daar kan geen ‘cheerleaderende’ moeder tegenop. En dat hoeft ook niet.
Wat een rijkdom.
Meer lezen? volg mij op instagram om te zien wanneer er weer een nieuwe blog online staat!