Maandag stonden de schooldeuren weer wagenwijd open. Met slingers en ballonnen, klaargezette tafels en stoeltjes, keurig gesorteerde pennenbakjes.
Alles om een warm onthaal te bieden na zes weken afwezigheid.
Maar ja, na zes weken tijd en ruimte om (voor een deel) te doen waar je zelf zin in hebt, geen wekker, geen haast, geen verplichtingen, geen verwachtingen, geen druk.
Niet heel raar dat mijn kinderen niet stonden te springen om weer naar school te gaan.
Of althans, de oudste twee. Want waar ik me met wat moeite los moest wringen van de een, stond die jongste druktemaker te springen van enthousiasme.
Mag ik vandaag ook naar school? ehh.. nee lieverd nog even geduld.
Twee ochtenden in de week mag hij naar de peuterspeelzaal in hetzelfde gebouw. En met name dat laatste maakt dat hij zich daardoor echt een grote jongen voelt.
Even terug naar die andere twee. De ene sloeg zich dapper en met wat bravoure door de spanning heen. De ander was toch even in tranen.
Die overstap naar groep 3 is ook niet niks. Weg speelhoeken. Weg kring. Weg lieve juf die twee jaar lang een vertrouwd gezicht werd.
Na een laatste zwaai en dikke handkus liet ik hem toch wel relatief rustig achter. Snel dat kleine stampertje naar de opvang gebracht en aan het werk.
Gelukkig had ik die ochtend een volle agenda, want mijn moederbrein kon wel wat afleiding gebruiken.
Ruim voor het eind van deze eerste schooldag meldde ik me alweer bij het hek hoor.
En ik was echt niet de enige ;-).
Stikbenieuwd naar de ervaringen van die eerste dag.
Als snel bleek dat het ze erg was mee gevallen en dat naar school gaan ook best leuk is.
Bij thuiskomst werd er zelfs niet meteen naar de game computer gegrepen maar hebben we bijna een uur in de tuin gevoetbald!
Tijdens het avondeten vertelde ze vol enthousiasme over hun ervaringen. En wat zijn we trots op onze jongens. Wat hebben ze het goed gedaan deze spannende eerste dag.
En ik wil wedden dat er een hoop meer ouders die avond met hun kroost aan tafel zaten, uit elkaar knappend van trots.
Het liefst heb ik ze hele dagen bij me.. denk ik… nou ja… áltijd héle dagen? Enfin.. in ieder geval wel veel en vaak.
Suf of niet, ik ben het type moeder wat erg blij wordt van haar kroost dichtbij zich.
Toch is het prachtig om te zien hoe ze groeien, juist op die momenten dat ze zichzelf staande moeten houden. Waar ze niet 24/7 papa of mama om zich heen hebben om op terug te vallen.
Op school, op sport, tijdens een logeerpartijtje, een speelafspraakje. Al die eerste keren doet ze een beetje extra groeien. En die blik die je daarna van ze krijgt, goud waard.
En met dat in gedachten sla ik me ook best kranig door deze eerste week heen al zeg ik het zelf.
Wennen is het zeker! Maar het zien van mijn grote jongens die zich beetje bij beetje ontwikkelen, hun vleugels uitslaan en later vol verhalen weer thuis komen, maakt mij een gelukkig mens.
En gelukkig heb ik op de ‘niet-werkdagen’ altijd nog mijn jongste lachebekkie om me heen.
Nog maar even niet denken aan de tijd dat die z’n vleugels uit gaat slaan richting basisschool.
Dat duurt nog een heel schooljaar!
En dan nog zes hele zomervakantie weken…
Nu hard duimen dít jaar de tijd niet voorbij vliegt voor je er erg in hebt 😉
Meer lezen? volg mij op instagram om te zien wanneer er weer een nieuwe blog online staat!