Plakgedrag, zo’n dreumes, peuter, kleuter de hele dag tegen je aan geplakt.
Je kan geen stap verzetten of ze beginnen al te piepen.
‘Mamaaaa’.
Enerzijds smelt ik erbij weg natuurlijk. Want het is gewoon heel fijn zo’n klein lijfje tegen je aan.
Anderzijds kan ik er soms ook heel even genoeg van hebben.
Laat mij heel even zelf naar de wc gaan bijvoorbeeld. Of even rustig koffie drinken.
Ik las vanmorgen een artikel waarin beweerd werd dat een kind wat erg afhankelijk is van mama (of papa), lekker veel bij je wil zijn, gewoon heel goed gehecht is.
Da’s natuurlijk wel fijn om te weten.
Dat het met mijn kinderen goed gesteld is qua hechting. Dat ze lekker ‘geland’ zijn.
In dat artikel stond ook dat het helemaal niet nodig is om ze te stimuleren meer zelf te ondernemen. Minder aan je te plakken.
Want, zo las ik, van afhankelijkheid komt zelfstandigheid.
Juist ja. Dat weet ik dan nog niet zo zeker. Want als we een ruimte met nieuwe mensen binnen stappen en ik ben ineens hermetisch ingesloten door 3 kleine jongens, vraag ik mij wel af wanneer dat moment van zelfstandigheid dan komt.
Dan stralen ze even heel weinig zelfvertrouwen en ondernemendheid uit.
Maar gewoon omarmen deze fase zo stond geschreven.
Want ze worden zo snel groot en het moment dat ze niet meer willen plakken komt echt vanzelf.
Naja voor mij is het nog tot daar aan toe natuurlijk. Maar als papa zijnde, lijkt het mij behoorlijk strugglen soms.
Bijvoorbeeld als mama weg gaat en papa thuis blijft. Het moment van afscheid, ofwel het losweken van die vastgeplakte lijfjes, gaat vaak met veel herrie gepaard.
‘Mamaaaaaa, neehee’. Kijk op een bepaald punt loopt ik dan inderdaad weg en doe de deur achter me dicht.
Papa zit er dan nog. Middenin de herrie. Al is dat geloof ik nog de beste variant. Die waarin ik daarna ook echt uit beeld verdwijn.
Want dan zijn ze al snel helemaal in to papa.
Lastiger is het als mama wel in de ruimte is, maar het toch even met papa geregeld moet worden.
Neem iets simpels als handen wassen voor we aan tafel gaan.
Sta ik daar een pan af te gieten. Hangt er ineens zo’n frummeltje aan mijn been.
‘Ga maar even handen wassen met papa, mama is nog even aan het koken’.
‘Neeeheee, ik wil met jou handen wassen’.
Als papa dan toch een dappere poging doet kan het zomaar eindigen in een behoorlijk waterballet want ‘ik wil mamaaaaa’.
En dit kan dus gebeuren om de meest onbenullige dingen; jas dicht doen, tanden poetsen, kleren aantrekken, helpen bij de wc en ga zo maar door.
Ach ja, als ik er even aan toe geef blijft het fijn hoor.
Als de boys op de bank een filmpje kijken bijvoorbeeld en ik ga er even bij zitten. Schuiven er ineens een paar jongentjes dicht naar mama toe.
Een op schoot, aan beide zijde een kind. Draag mij maar weg.
En dat dit dan ook nog eens heeft geleid tot goed gehechte kinderen, win-win toch!?
Meer lezen? volg mij op instagram om te zien wanneer er weer een nieuwe blog online staat!