Vorige week was het dan zo ver hoor.
Mama moest als eerste de deur uit.
Dat is hier een vrij zeldzame gebeurtenis en dat was op zich ook wel te merken.
Vriendinnen met 1 of 2 kindjes vragen me wel eens hoe het me lukt om met alle drie de kids op tijd op het schoolplein te staan.
Mijn man verlaat het huis eigenlijk altijd behoorlijk vroeg. Voor wij (de kinderen en ik) ook maar onze ogen open hebben. Maar inmiddels is het ochtendprogramma zo’n routine dat het meestal vanzelf gaat.
(die momenten waarop er een (of meerdere) niet vooruit te branden zijn daargelaten natuurlijk)
Enfin, vorige week moest ik bij wijze van uitzondering al vroeg aan het werk.
Manlief had wat kunnen schuiven en was beschikbaar om het ‘ochtendprogramma’ te doen.
Eerst leek het me wel een fijn idee dat ik eigenlijk alleen maar mezelf klaar hoefde te maken. En daarna lekker de deur achter me dicht kon trekken. Maar macht der gewoonte stond ik in alle vroegte toch appeltjes te schillen en schooltasjes in te pakken. En toen ik op de valreep de oudste nog even kon helpen met kleren kiezen vond ik dat stiekem ook wel fijn. Oh en vlak voor ik dan de deur uit ging, jas al aan, toch ook nog even de haren van de boys gedaan. Dat zit toch altijd net wat beter als mama dat doet, vind ik dan he.
Nou goed, hoogtijd om te vertrekken.
De oudste twee zijn behoorlijk druk voor een ochtend, ook wat onwennig denk ik.
De jongste stort zich bij het afscheid in de zoveelste huilbui van die ochtend.
Na een dikke knuffel geef ik de jongste aan mijn man en weet, nu moet je gewoon snel uit beeld verdwijnen, is het vaak zo weer over.
Net als ik in de auto stap ontdek ik dat mijn telefoon nog op de eettafel ligt:(
Oké nog een keer naar binnen dan.
Huh? niet op tafel? Waar is die telefoon dan? Ik race het huis door en wakker de hysterische bui van die oudste twee daarmee nog even aan.
Top joh.
Uiteindelijk stap ik dan toch in, met telefoon op zak, en word ik door het hele comité bij de voordeur nog uitgezwaaid.
Onderweg naar mijn werk zie ik een moeder fietsen met voor en achter op haar fiets kinderzitjes.
Ik vraag mij af, hoe doen andere moeders dit? Moeders die vaker als eerste de deur uit gaan.
Dat moet behoorlijk aanpoten zijn! Of ouders die hun kroost i.v.m. hun werktijden al voor schooltijd op de opvang moeten afleveren.
Daar moet alles ‘s ochtends dus nog eerder opgestart worden.
Ik heb er respect voor. Echt.
Op mijn werk kom ik als ena laatste binnen gedruppeld (ja, ook later dan de collega’s die ook gewoon jonge kinderen hebben) en ik geef nog een soort verontschuldiging dat we allemaal even moesten wennen aan het feit dat mama vandaag als eerste de deur uit moest.
Zo blijkt maar weer, wat voor de een de normaalste zaak van de wereld is lijkt voor de ander mission impossible. En vice versa.
Toch ben ik blij dat ik de ochtend daarna weer mijn vertrouwde ochtendritueel af kan draaien met de boys.
En ik heb zo het vermoeden dat mijn mede gezinsleden daar hetzelfde over denken:)
Meer lezen? volg mij op instagram om te zien wanneer er weer een nieuwe blog online staat!