Witte bergen verrijzen aan de horizon. Eindbestemming in zicht.
‘Mountains are calling’ noem ik dat. Hier zijn we weer. Sneeuw en bergen, twee latjes, een paar stokken en genieten maar.
Ja, je kan stellen dat ik een echte liefhebber ben van wintersport.
Die liefde ontstond relatief laat, ik was al begin 20. Ik mocht een weekje mee op wintersport met mijn (toen nog) vriend (nu man) en zijn familie.
De eerste dagen op de latten waren ehh.. uitdagend. Het verliep niet zonder slag of stoot. Maar na een week les had ik al snel helder; dit smaakt naar meer!
En zo geschiedde. Meerdere vakanties mocht ik de besneeuwde bergen af skiën. Meestal in Oostenrijk, een enkele keer in Frankrijk.
Tot ik zwanger werd. Met die dikke buik skiën leek mij een onnodig risico. En dus sloeg ik een jaar over.
Het jaar daarop waagden we ons weer aan een skivakantie. Samen met zwager, schoonzus en neefje én met onze half jaar oude baby gingen we ervoor.
Gewapend met skietjes voor onder de kinderwagen en met wallen tot op onze knieën (de oudste sliep in die tijd nog bar slecht), maar genoten hebben we. Meer dan!
Of het de hormonen waren of gewoon mijn zwakke hart, ik stond eind van de week met tranen in de ogen toen ons neefje zijn eerst ski medaille kreeg. Als beloning voor het harde werk in de les die week. Een ding was helder; dit smaakte naar meer!
Inmiddels zijn we enkele jaren verder en ook dit jaar gingen we er weer voor. Gezelschap; 4 volwassenen, 5 kids.
Mijn schoonzus stuurde in de week voor vertrek een toepasselijke animatie door (zie onderaan deze blog). Alles wat je kunt verwachten van skiën met kinderen. En dan niet perse de idyllische versie 😉 En ja, het is hard werken. Na de vakantie ben je helemaal klaar voor een week lang niks doen en bijkomen. Maar desalniettemin kijken we allemaal terug op een heerlijke week.
Dat je op een vakantie ochtend meer stress ervaart dan op een normale schooldag vergeet je natuurlijk snel. Want, man wat een gedoe om al die kinderen in hun skipakken, skischoenen, helmpjes, wanten en buff te hijsen. En dan onder tijdsdruk, want de ski les begint op tijd.
Als je dan iedereen in die auto gehesen hebt, zelf al je benodigdheden bij elkaar gegraaid hebt en klaar bent om naar de gondel te rijden is het éven tijd om adem te halen.
Lang duurt dat niet want vervolgens moet iedreen die auto weer uit. Moeten alle ski’s uitgeladen worden. Auto’s geparkeerd, liftpasjes gekocht en moet het hele spul omhoog. Op naar de gondel. Na een paar chaotische minuten zoeft de deur van de gondel dicht. Tellen we nog een keer de aanwezige kinderen én ski’s en kunnen we concluderen dat alles aan boord is.
Is iedereen ingesmeerd? Wil je niet? Moet, de zon is daarboven feller dan op een gewone zomerdag. Je wil niet verbranden toch? Nou dan, hup, helm af, buff af en smeren maar.
Op de valreep smeer ik mezelf ook nog even in en dan zijn we al bij het bergstation.
Lukraak grijpt iedereen wat kinderen, skietjes, stokken en verloren handschoenen en stappen we uit. Goed. Dan nu allemaal zorgen dat je wanten aan hebt, helm vast, skischoenen vast (nee die hoeven niet lekker te zitten, ja doet zeer, hoort erbij) klik maar in je ski’s.
Hoooo, daar glijdt er al bijna 1 naar beneden. Even hier wachten. We moeten eerst allemaal klaar zijn.
Neem jij die kleine mee? Nee, doe hem even bij jou in de draagzak. Neem ik ook even een kind mee op de ski’s. Oke. En de skietjes van die kleine? Bind maar even aan de rugtas. Doe ik, die woog toch nog niks.
Poeh.. warm hier zeg.
Uiteindelijk is de hele caravaan klaar om de mini afdaling naar de kinderweide te maken.
Natuuuurlijk is het eind een plat stuk en moet er geprikt worden. Maar ja, die kinderen hebben geen stokken. En dus bied je ze een stok aan en trek je ze zelf aan het andere uiteinde vooruit.
Zweet op je rug, verzuurde benen en nog geen piste gepakt! Super joh dat skiën met kids.
Als ze allemaal in hun lesjes zitten (laten we het even niet hebben over die keren dat ze huilend zeggen dat ze vandaag niet willen en zich de hele tijd uit het liftje laten vallen) is het hooooog tijd voor koffie en apfelstrudel.
Nee, echt ontspannen is het niet.
Maar het blijft magisch. Die immense bergen, die dikke pakken sneeuw.
En als het zonnetje dan ook nog doorkomt en je zoeft een mooie piste af, tja dan kan ik alleen maar denken, dit smaakt naar meer! Volgend jaar hopelijk weer.
Meer lezen? volg mij op instagram om te zien wanneer er weer een nieuwe blog online staat!