De middelste kreeg een vriendenboek voor z’n verjaardag en mocht daarin opschrijven wie z’n grootste held was.
Hij hoefde niet lang na te denken; mama.
Uiteraard voel ik me zeer vereerd en vind ik zo’n antwoord ontzettend schattig.
Al moet ik zeggen, helemaal verbaasd was ik niet want midden op de dag kan ik ook ineens verblijd worden met de woorden ‘mama ik vind jou echt zó lief’.
Wat een bofkont ben ik toch he. Ik moet zeggen dat de oudste en de jongste ook prima tevreden lijken met mij als moeder, maar ze strooien toch minder met liefdesverklaringen
als de middelste. Ook wel goed voor mij, anders zou ik nog naast mijn schoenen gaan lopen.
De middelste was (en is soms nog) ook degene die afscheid nemen bij het kinderdagverblijf of school het moeilijkst vond.
Als je hem vraagt wat hij liever doet, een dagje thuis met mama of een dagje naar school dan weet hij het wel. Gelukkig gaat hij tegenwoordig zonder moeite de schooldrempel over en speelt hij net zo makkelijk bij een vriendje als bij ons thuis.
Dus het ‘loslaten en losmaken’ verloopt naar behoren als je het mij vraagt.
Maar hij blijft unaniem en bovenal uitgesproken als het gaat over wie hij het liefste vindt.
Al moet ik de eerste plaats meestal wel delen met zijn grote knuffelvriend. Maar he, ik ben de beroerdste niet.
Het schijnt overigens met name in de eerste jaren bij veel kinderen zo te zijn dat ze zich meer hechten aan een van de ouders.
Vaak is dat de ouder die de meeste zorgtaken uitvoert in het gezin, de ouder die het meeste bij ze is. Niet heel gek natuurlijk. En ook niks om je als ‘andere’ ouder zorgen over te maken. Al kan het soms wel een beetje hard zijn.
Zeker als je kind, zoals onze middelste, in je gezicht laat weten dat papa wel lief is…. maar niet zo lief als mama. En als blijkt dat papa hem naar bed brengt en niet mama, is dat toch iedere keer even een teleurstelling. Au. Tja.. het is gelukkig goed te verklaren.
En ergens heeft het zijn van de ‘minder populaire’ ouder ook wel voordelen natuurlijk. Want ík zal op een goede dag mijn heldenstatus verliezen, van mijn sokkel af vallen en een plaats in moeten nemen tussen de gewone stervelingen. Da’s pas pijnlijk.
Dan heeft mijn man het beter voor elkaar, nooit te hoog verheven, dus zal ook niet zomaar diep vallen 😉
Tot die tijd geniet ik er nog maar even van.
Een superheld zijn… wie wil dat nou niet?!
Meer lezen? volg mij op instagram om te zien wanneer er weer een nieuwe blog online staat!