Mijn man en ik keken elkaar zondagochtend een keer veelbetekenend aan. Is dit een goed moment? Ja, denk het wel.
En daarmee trokken we de speelgoedboeken te voorschijn waar we de kids naar hartenlust in lieten knippen en scheuren.
Er verschenen mooie verlanglijstjes voor onze ogen.
Dat deze activiteit op veel enthousiasme kon rekenen verbaasde ons niks.
Waar we ook een juiste inschatting van hadden gemaakt is de drukte die vanaf dat moment het huishouden zou overnemen.
Een soort continue hyperstand waar afwisselend wat in terug- en opgeschakeld wordt.
We hadden besloten dat moment uit te stellen naar de start van het wel bekende sinterklaasjournaal. Of nou ja, een dagje eerder dus.
Toen we op zondag ochtend tussen de scharen, plakstiften en vellen papier zaten dan. Toen was het wel ‘aan’ zeg maar.
Even moest ik denken aan pakjes avond vorig jaar.
Ik zie ons nog zitten op de bank, uitgeblust, kinderen op bed, zak met pakjes leeg, misselijk van de pepernoten en toch ietwat gedesillusioneerd.
Zelf ben ik echt een die-hard sinterklaas fan. Altijd ook geweest geloof ik.
Dus de hele sfeer eromheen, de liedjes, (de chocolade pepernoten uiteraard), de verwachting, ‘het verhaal’ van het sinterklaasjournaal. Ik vind het helemaal top.
Mijn man en ik hadden vorig jaar dan ook best genoten in de aanloop naar 5 dec toe. Samen bekeken we de lijstjes, speurden internet af, overlegden wat wel en wat niet.
En dat alles leidde uiteindelijk tot een zak vol leuke cadeaus, vonden wij dan.
En dat vonden de kids trouwens ook wel hoor. Maar waar wij vol spanning zaten te kijken hoe ze ‘onze cadeaus’ ontvingen gaf hun reactie ons even een kleine reality check.
Want zij dachten natuurlijk dat dit allemaal van sinterklaas kwam!
Dus al onze inspanning vooraf werd NATUURLIJK niet beloond met een ‘wow wat mooi papa en mama, dit wilde ik al zo graag!’ of ‘wat gaaf mam/pap, hier ben ik echt blij mee’.
Nee duh. Hadden we kunnen weten. Waren we even vergeten.
En dus voelde het toch een beetje kaal.
Je schudt je portemonnee leeg. Maar zodra die zak leeg is (en dat ging razendsnel) is er geen kind die je daarvoor bedankt.
En dat hoeft ook niet en is ook het idee er helemaal niet van. Maar toch was het even een soort domper voor ons.
Een ding besloten we alvast voor volgend jaar, dit jaar dus, we gaat het iets anders doen.
RUST bewaren. Rust in het uitpakken, rust in het kijken naar elkaars cadeaus. Zodat het iets minder een ‘hebben, hebben, hebben’ gehalte heeft.
En we ook een beetje genieten van de sfeer die zo’n pakjes avond met zich mee brengt.
Ik kwam een mooi spel tegen wat ons hier uitstekend bij kan gaan helpen. Ben benieuwd…
Verder hebben we natuurlijk ook onze les geleerd en gaan we er qua gevoel en beleving zelf ook iets anders in dit jaar ;).
Kijken wat het ons brengt.
En tot die tijd. Tja, het zal in veel gezinnen niet anders zijn.
Tot die tijd stuiteren ze hier door het huis. Komen ze na bedtijd ineens nog even uit bed.
Zijn de lontjes wat korter, is 18.00u ineens een heilig tijdstip (sinterklaasjournaal) en kijken we vooral vol verwachting uit naar pakjesavond.
We genieten er zeker van met elkaar. Maar ik weet nu al dat ik na 5 december met heel veel enthousiasme ook weer afscheid neem van deze periode.
Pfff.. even op adem komen.