Schoolrun zit er weer op. De boys zijn allemaal op school of op de opvang en mijn thuiswerkdag kan starten.
Maar zodra ik het huis binnen stap weet ik al dat de laptop nog heel even dicht blijft. Want ineens overvalt de puinhoop mij.
De puinhoop van een huis met drie opgroeiende kinderen.
In de haast om op tijd de deur uit te komen heb ik de ontbijtboel nog op het aanrecht staan. Dat eerst maar eens opruimen.
Tussen de vieze borden en bekers staat een verdwaalde raceauto. Verderop op het aanrecht liggen de tandenborstels nog. Ik zet ze netjes in het daarvoor bestemde bakje.
Goed, aanrecht soort-van-leeg. (Alhoewel, er liggen op de hoek nog een stapel kleurboekjes en stiften maar die laat ik maar even, hebben ze vanmiddag vast weer nodig. Oh en die doos memory doe ik straks wel even).
Door naar de eettafel. Nog meer stiften, nog een spelletje, verdwaalde broodzak met kapjes.
En net voor ik een blik op de speelgoedhoek durf te werpen bedenk ik me ineens dat ik nog een was aan wilde zetten. Het is vandaag redelijk zonnig dus als ik die nu aan zet kan die vanmiddag nog even in het zonnetje drogen.
Zo, ook weer klaar.
Ik kijk nog eens de kamer rond. Tja… hier is geen beginnen aan. Eigenlijk liggen overal wel kinderspullen. Voornamelijk speelgoed, hier en daar een kledingstuk.
Wat een chaos. Hoe kan ik nou werken in deze troep.
Weet je wat, ik neem de laptop toch maar even mee naar mijn ‘kantoortje’. Maar als ik de deur van deze kamer (die als kantoortje dient) open doe, stroomt de lego me ongeveer tegemoet.
Ik kan er wel om heen lopen, maar zelfs op mijn bureau ligt lego. En een verdwaalde kleurplaat en een pen waarvan ik zeker weet dat die vorige keer nog in elkaar zat. Lijkt uit elkaar gedraaid door kinderhandjes.
Met andere woorden, ook hier is niet te ontkomen aan de gevolgen van drie kinderen in huis.
Ruimen mijn kinderen dan nooit op? Leer ik ze niet dat je niet altijd alles kunt laten slingeren.
Zeker wel. Iedere dag, meerdere keren.
Maar waar de een net alle onderdelen van de treinbaan weer netjes van de vloer in de bak heeft gedaan, kiepert de ander alweer het bakje met alle lettermagneetjes om.
En is de een klaar met kleuren inclusief opgeruimde stiften enzo, bezaaid de ander de eettafel meteen weer met wat nieuws. Een puzzel van honderd stukjes.
Puzzel niet af? Oh jammer, we gaan nu eten. Ja, schuif hem maar even op die plaat. Leg maar op het aanrecht, maak je hem straks af.
Straks werd natuurlijk niks, dus bewaar ik hem maar op het aanrecht voor morgen. Of overmorgen. Jep, ligt daar weer drie dagen een onafgemaakte puzzel.
Dag vier ben ik het zat. Maak je die puzzel nog af? Zo niet wil ik dat je hem opruimt. Oh is goed mam. (maakt puzzel af, kiepert hem daarna meteen weer in de puzzeldoos).
Dus ja, ze ruimen wel op. Ook wel eens niet. Ik ruim wel eens op (wel eens vaak). Ook wel eens niet. En zo geldt dat voor alle leden in dit huishouden wel.
Maar er is niet aan te ontkomen. Sinds we kinderen hebben is het huis nooit helemaal strak. Óf als dat dan al een keer zo is…. duurt het nooit lang.
Ik besluit m’n ogen kleppen op te doen en m’n laptop toch maar op de eettafel neer te zetten.
En zo zit ik tussen de verdwaalde broodzak met kapjes, een pot stiften, een spelletje en nog wat troepjes te werken.
Ach, zo erg is het nou ook weer niet.
De rest ruim ik straks wel weer op….. of niet;)
Meer lezen? volg mij op instagram om te zien wanneer er weer een nieuwe blog online staat!