Wacht maar als ze eenmaal lopen..
Als ze straks puberen slapen ze een gat in de dag…
Als ze eenmaal naar school gaan heb je de handen weer een beetje vrij hoor..
En zo kan ik nog wel even doorgaan;)
In mijn prille ‘moeder-jaren’ was ik veel bezig met de toekomst. Als ze straks dit kunnen, of dat.
Maar nu de laatste bijna uit de luiers is begin ik ook vooral die andere kant te zien.
Wat als er straks niemand meer is die z’n armpjes vol overgave om me heen slaat. Wat als er straks geen verhaaltjes meer gelezen hoeven te worden bij bedtijd.
Wat als er straks geen kinderwagen meer is om te duwen.
Wat als ik ‘s ochtends niemand uit bedje hoef te tillen.
Tuurlijk ouderschap is nogal een life-changer. Ineens ben je niet meer zelf de baas over je dagplanning, maar wordt dit geheel gedicteerd door zo’n klein mormeltje.
En ondanks dat ze behoorlijk snel ontwikkelen blijft je continue nabijheid in die eerste jaren wel erg gewenst. (want gevaar zit in een klein hoekje weet je wel..)
Maar sinds een tijdje besef ik mij, het was ECHT van tijdelijke aard. 6 jaar geleden werd ik voor het eerst moeder en daarna kwamen er in redelijk tempo nog twee andere baby’tjes achteraan.
Er zijn genoeg dagen geweest dat ik wenste dat ze allemaal wat ouder waren, wat zelfstandiger. Dat er iets meer ruimte was voor mijn eigen behoeften.
Maar ineens zie ik in dat die tijd vanzelf weer komt en begin ik mij te beseffen: Dit komt nooit meer terug.
Lekker melancholisch natuurlijk, maar waar is het wel.
Ik las er pas een artikel over. Dat we nu zo verlangen naar morgen terwijl je straks ineens beseft dat je verlangt naar gister.
En dus neem ik mij voor minder te mopperen op het ongemak van een jong gezin en die momenten ook vooral te koesteren.
Ja, als ik thuis kom van een dag werken is het slim om vóór ik van werk vertrek even te toiletteren. Waarom? Omdat ik bij thuiskomst het eerste uur praktisch geen stap kan zetten omdat er de hele tijd minimaal 1,
maximaal 3 kinderen aan me vast geplakt zitten. Kan ik soms wat overwhelming vinden, maar beter geniet ik er van.
Zaterdag voor 7.00u beneden zitten, kijkend naar het zoveelste onzinnige youtube filmpje heeft in eerste instantie niet mijn voorkeur. Maar dat in slaapzak gehulde schatje wat tegelijkertijd op mijn schoot kruipt is natuurlijk goud waard.
In de regen 3 kinderen in de auto laden, naar het voetbalveld rijden, in de regen 3 kids weer uit laden om de oudste af te leveren bij de training, ik word er niet warm van. Helemaal niet als op de terug weg naar de auto er een kind vol in een plas stapt en we ook nog natte schoenen en sokken hebben.
Maar als een uurtje later er zo’n trots koppie terug komt van de training met de mededeling ‘mam ik heb 2 keer gescoord!’ dan vergeet ik dat toch weer snel.
Dus probeer ik de ‘ongemakken’ van het jonge ouderschap wat meer te omarmen en niet meer te hard te verlangen naar morgen.
Met een beetje geluk komt morgen echt wel. Hoef ik niks voor te doen.
Gister daarentegen komt echt niet meer, ook niet met een beetje geluk.
Als ik dit zo opschrijf vraag ik me ineens af. Zou ik vervroegd last hebben van het lege nest syndroom?
In dat geval… mag ‘morgen’ zeker nog wel even op zich laten wachten!
Meer lezen? volg mij op instagram om te zien wanneer er weer een nieuwe blog online staat!