Na 6 jaar luiers ben ik er eigenlijk al wel een klein beetje klaar mee.
Alleen al die bergen afval die zo’n luier-gebruikend wezentje produceert. OMG!
In onze vorige woonplaats had je van die handige luiercontainers. Die stonden op verschillende plekken in de stad.
In eerste instantie stond er zelfs een op loopafstand van ons huis! Ideaal.
Luieremmer vol? Hup zak wegbrengen en klaar. Helaas was dat van korte duur en werd die container weggehaald.
We moesten toen iets verder rijden maar konden ze nog wel steeds gratis wegbrengen.
Het resulteerde in een soort ‘voor-opslag’ in onze garage. En als we dan niet meer normaal door de garage konden lopen besloten we ze maar weer even weg te brengen.
Enfin, prima oplossing.
Eenmaal verhuisd bleek het hier wat anders te werken. Waar de luiers aanvankelijk nog in de groene container mee mochten (misschien ook wat vreemd) gaan ze sinds begin dit jaar gewoon in de zwarte container.
En dan zie je pas ECHT hoeveel luiers zo’n peutertje verbruikt.
Een keer met je ogen knipperen en weer zo’n zak vol. Uiteraard weet ik van de optie voor wasbare luiers, maar daar hebben we niet voor gekozen.
T is oke. Dit is de laatste en ik verwacht dat we er over een tijdje wel vanaf zijn.
Althans, ja wanneer is dat moment precies?
Ik vind de gedachte dat ik binnenkort HELEMAAL uit de luiers ben zo aanlokelijk, dat ik misschien iets te enthousiast wil beginnen aan zindelijkheidstraining.
Onlangs wel de potjes van zolder gehaald. Kind gaat er met grote regelmaat enthousiast op zitten. Broek aan, broek uit. Maakt hem niet uit.
We lezen boekjes over beertjes, kindjes etc die op potjes leren plassen.
Maar ik kan nou niet zeggen dat er ook echt iets gebeurd….
Wat natuurlijk helemaal prima is. Die ontwikkeling komt echt wel. En zoals veel dingen, het komt wanneer de peuter er aan toe is.
Maar feit blijft dat ik er wel aan toe ben:)
Zal ook een hoop geld schelen zeg.
En beter voor je neus ook. Als je je bedenkt hoe vaak je je neus tegen de billen van je kind gehouden hebt om te checken of ze gepoept hebben… jup.
(ook al dacht ik pre-kinderen dat ik dat echt nooit zou gaan doen).
Tot die tijd probeer ik een voorbeeld te nemen aan mijn man. Van nature een stuk kalmer en geduldiger van aard.
Komt vanzelf wel, zegt hij dan. En gelijk heeft ie.
Meer lezen? volg mij op instagram om te zien wanneer er weer een nieuwe blog online staat!