Het was een uur of 10 in de ochtend. Wij vonden het zelf wel wat vroeg, maar het kwam die dag even zo uit.
Onderweg zeiden we nog tegen elkaar ‘Er zullen er niet veel zijn op dit tijdstip’.
Maar daar gingen we flink de mist in. De hele huiskamer zat vol!
Dit was ruim 6 jaar geleden. In ons kinderloze bestaan besloten mijn man en ik ‘s ochtends op verjaardagsvisite te gaan bij een vriendin.
Deze vriendin was niet meer kinderloos en haar bezoek ook niet, zo bleek.
Wat we toen nog niet wisten, maar nu wel, is dat tussen 10.00 en 12.00 op een weekenddag een prima moment is om een verjaardag te vieren.
Mooi voor het middagslaapje uit. En de dag is toch vroeg begonnen, dus waarom niet.
We hebben hier en daar wel een woord gewisseld hoor met de aanwezigen. Maar terug in de auto moesten we echt even bijkomen.
Wat we net hadden meegemaakt was voor ons een totaal nieuwe wereld.
Het krioelde er van de kinderen. Daar zaten er twee met de poppen te spelen, bij de tafel viste een kind al het lekkers van de taartjes, er verslikte er zich een in z’n fruitje.
En vooral, er was veel geluid. Ja, duh zul je denken. Dat is toch altijd als je een paar kinderen bij elkaar zet. Ja, weet ik nu ook. Toen nog niet.
En toen we net een beetje probeerde te landen hoorde we iemand tegen de gastheer zeggen; ‘waar doen jullie de poepluiers’? Zwaaiend met een volle pamper.
Ik weet nu beter, het was een doodgewoon tafereel voor mensen met kinderen. De meeste verjaardagen hier verlopen inmiddels niet veel anders.
Maar het was een goede ervaring. Helaas kon ik niet voorkomen dat mijn zus en zwager enkele jaren later een zelfde ervaring hadden bij ons thuis.
Op de terugweg schijnt mijn zwager iets gezegd te hebben van ‘dit liever niet nog een keer’. En ik begrijp hem volledig!
Toen ik aanstaande week een kleine berekening maakte wie wanneer op de verjaardag van onze jongste en mijzelf zouden komen ontdekte ik dat de piek rond etenstijd lag.
Helemaal gezellig en leuk natuurlijk!
Maar.. niet exact waar onze familie en vrienden zónder kinderen op zaten te wachten vermoedelijk.
Dus waagde ik er toch een belletje danwel appje aan. Dat ze met evenveel liefde welkom waren na kinderbedtijd.
Ja, niet meer voor de verjaardag van onze jongste natuurlijk, maar wel om op mijn nieuwe levensjaar te proosten.
En zo kwam het dat na de chaotische gezelligheid van de middag (waar ik als moeder echt van genoten heb!) de rust weer terugkeerde in de tuin.
Net toen ik al het speelgoed aan de kant had geveegd, druppelde de avondvisite binnen.
En zo zaten we nog heerlijk met elkaar in de tuin te borrelen en te kletsen.
Voor elk wat wils en voor ons een feestelijke dag van begin tot eind. Met én zonder kinderen.
Meer lezen? volg mij op instagram om te zien wanneer er weer een nieuwe blog online staat!