Aan het begin van deze log een belangrijke ‘noot vooraf’. Wij zijn ongelooflijk dankbaar met onze drie mannen. Zouden ze voor geen goud willen missen en beseffen ons goed dat
het ook heel anders kan gaan of zijn. Helaas krijgen we in het leven lang niet allemaal wat we wensen en liggen verdriet en geluk soms veel te dicht bij elkaar.
Dat gezegd hebbende;
Gisteravond lagen we in bed en dwaalden we nog even af naar het moment dat onze derde zoon geboren werd.
Aanleiding voor deze trip down memory lane was z’n tweede verjaardag, twee al! Tijd vliegt als een raket voorbij. Twee jaar geleden was het nog een klein afhankelijk baby’tje.
Vandaag de dag is het een heerlijk peutertje. Is hij bijna de hele dag om op te eten en is een lach nooit ver weg.
We pakten er nog even wat foto’s bij van de kraamweek. Bij de eerste foto’s zei ik tegen mijn man ‘ah ik zou nog wel weer even terug willen naar die kraamweek hoor’.
Lekker in de baby-bubbel. Mijn man vulde daar nog even bij aan dat je in die babybubbel als pas bevallen vrouw toch ook wel wat fysieke ongemakken kent.
(De termen die hij daar voor gebruikte zijn misschien niet heel passend hier ;P)
En hoe verder we in de foto’s kwamen hoe meer ik me ook weer van die eerste periode herinnerde. Wat een heerlijke tijd was het. Maar wat ik een beetje vergeten was, en door al die foto’s weer boven kwam drijven, het was ook wel heel vermoeiend!
We verkeren in de gelukkige omstandigheden dat we drie kindjes mochten krijgen in 4 jaar tijd. Dat is bijzonder en magisch, maar eerlijk… met regelmaat ook best pittig!
Zeker het eerste jaar heb ik regelmatig gedacht, is drie voor ons dan toch 1 teveel? Dat denk ik niet omdat ik niet van ze hou. Ik hou zielsveel van ze.
Maar je hebt maar twee handen, je kunt eigenlijk maar 1 ding tegelijk doen (al probeer ik vaak tegen beter weten in of dat niet toch 6 of 7 dingen is).
De dagen zitten vol momenten waarop je niet weet welk kind je als eerst moet helpen. Je wil er geen 1 tekort doen, maar hoe verdeel je je tijd eerlijk? En wat te doen als er meerdere ziek zijn?
Of de dagen dat ze moe en vervelend zijn. Elkaar continu in de haren vliegen, niet willen luisteren. Dan raakt mijn vaatje toch ook wel snel leeg.
En dan denk ik wel eens romantiserend terug aan de tijd dat we er nog maar twee hadden. Totaal uit zijn verband gerukte herinneringen waarschijnlijk.
Want ook toen was het intensief, twee onder twee. Ook toen had ik chronisch het idee dat ik wel iets meer slaap kon gebruiken.
Dus of er echt een verschil was? Hooguit dat je ze toen nog allebei aan een hand kon houden en dan zeker wist dat je er niet 1 uit het oog verloor zonder dat je het in de gaten had.
Toen we de foto’s van de kraamweek van dit derde wonder aandachtig hadden bekeken zei mijn man; ‘die vierde slaan we maar over he?’
Niet dat we dat daar ter plekke besloten natuurlijk. Nee, dat hebben we al lang op een minder emotioneel moment (hallo, kind wordt 2!) besproken en besloten.
Maar toen hij dat zo zei dacht ik. Ja, t is helemaal goed zo.
Drie is genoeg, soms een tikje teveel, maar op de meeste dagen is dit alles wat ik kan wensen!
Meer lezen? Volg mij op instagram om te weten wanneer er een nieuwe blog online verschijnt.