Ja, ik kan er natuurlijk niet om heen.
Onze hele week stond vorige week in het teken van ‘de avondvierdaagse’.
Enkele weken geleden kwam er een briefje mee uit school, je mocht je opgeven voor de avondvierdaagse.
Eerlijk gezegd had ik niet onthouden dat je dit ook al in groep 1 en 2 kunt doen, in mijn hoofd begon dat pas in groep 3.
Wat ik zelf ook heel logisch zou vinden aangezien de korste afstand hier 6km is. Dat is best een loopje, en dat 4 avonden achter elkaar. Maar goed.
Mijn oudste (groep 2) was meteen heel enthousiast. En de middelste (groep 1) leek het concept niet helemaal te begrijpen maar bij het woord ‘medaille’ sloeg hij wel aan.
Hmm.. konden ze echt 4 avonden 6km lopen? Ik had mijn twijfels.
De middelste adviseerde ik nog een jaartje te wachten. De oudste beloofde ik een oefenrondje te wandelen. Als hij dat volhield mocht hij zelf kiezen.
Het oefenrondje was bij nader inzien meer voor mij dan voor hem. Hij had allang besloten. Dit ging hij redden. Ook wel als het 4 avonden achter elkaar was.
De generale verliep dan ook zonder enige moeite. Althans, voor hem. Zelf liep ik meteen twee blaren op! pff.
Afgelopen dinsdag was het dan echt zo ver. Het feest kon beginnen.
Vol goede moed verschenen we aan de start, samen met vele andere kinderen, waaronder 3 van z’n vriendjes.
En wat was het een feest! Meteen op dag 1 leerden ze wat klassieke songteksten, die ze daarna uit volle borst de hele week herhaald hebben.
Die avond zette ik mijn zoon na afloop met grote glunderogen onder de douche. Hij had het prima gered uiteraard. Dat verbaasde hem niks. Wat hij niet had verwacht is dat het zó leuk zou zijn! Zoveel kinderen, zoveel muziek, dat je mag gillen als je onder een tunnel doorloopt, dat er familie langs de kant staat om je aan te moedigen, dat je snoepjes mag eten wanneer je wil en dat je met je vrienden dikke lol kan maken.
Na die eerste avond zei hij ‘mama, dit is het leukste wat ik ooit gedaan heb’.
En ook de tweede en de derde avond kwam hij fluitend door. Hij klaagde geen seconde. Ook al waren de uren slaap minder dan hij gewend was en moeten zijn benen heus wat moe geweest zijn.
En toen was het alweer tijd voor de grande finale. De laatste avond.
Hij had er ongelooflijk veel zin in. En ik eigenlijk ook wel.
Voor het gemak was de start deze avond een half uur later. Dat leek aanvankelijk praktisch, konden we iets rustiger eten.
Maar snapte ik achteraf toch niet helemaal want de meelopende kleuters waren na een week lopen best wel moe. En later starten betekent nog later finishen. Naja, zal nodig zijn.
Toen de etappe er voor ruim driekwart op zat moesten we verzamelen op een groot grasveld. Vanaf hier zou de laatste ereronde gelopen worden.
Op het grasveld kregen al veel kinderen snoep (en bloemen) van troste ouders en familieleden.
En in de slotronde die volgde werd dat nog veel gekker. Het was een ontzettend trage bedoening. We zetten ongeveer 1 stap per minuut (gevoelsmatig). Maar wat was het een feest.
Overal muziek, uitbundige familieleden, en lopers die niet wisten wat ze meemaakten. Ja, na 2 corona jaren was dit voor veel jonge lopers een nieuw fenomeen.
Ik liet die slotronde een beetje over me heen komen. Wat overprikkeld van al dat volk langs de kant, maar bovenal ongekend trots.
En niet alleen op mijn zoon. Nee, ook op zijn stoere vrienden. Op kinderen van zijn school. Op kinderen die ik niet eens kende. Ja, eigenlijk op alle lopers die 4 avonden lang gewandeld hadden. 6 of 11 kilometer.
Dat vraag inzet, doorzettingsvermogen en kracht. Ik was onder de indruk.
De dag daarna besefte ik mij, deze generatie is tot veel in staat. We moeten en mogen ze niet onderschatten. Deze kids kunnen nog heel veel bereiken.
En laten we eens niet zeuren over de schermtijd die ze hebben, of de ongezonde voeding, of het gebrek aan echte sociale contacten (ipv online). Nee laten we eens kijken naar wat we deze week gezien hebben met elkaar.
Stuk voor stuk dappere kids. Die iets in hun hoofd hadden en daar helemaal voor zijn gegaan. Moe of niet moe, spierpijn of niet, blaren of niet. Ze gingen door en gaven niet op.
Dit is de generatie van de toekomst!
En als moeder leerde ik een wijze les, onderschat nooit de mogelijkheden van je eigen kind, geef ze de ruimte om hun dromen waar te maken. Daar kunnen alleen maar mooie dingen uit voort komen!
AMEN:)
En dan nu weer op gewone tijden aan de avondmaaltijd en op tijd naar bed. Ook wel weer lekker.
Meer lezen? volg mij op instagram om te zien wanneer er weer een nieuwe blog online staat!