Ik zal die blik niet snel vergeten. 5 jaar na de bruiloft deed ik mijn trouwjurk nog weer een keer aan. Ging ie nog dicht? nee. Had ik haar en make-up op orde? nee. Hakjes eronder? nee. Met andere woorden, het was een zeer slechte remake van ‘de grote dag’. Maar wat onvergetelijk was, was de blik van mijn oudste zoon (toen 3 jaar oud).
In zijn ogen was ik zojuist veranderd van moeder in een oogverblindende prinses. Ogen op steeltjes. De ‘wow’ die hij uitkraamde voegde niet eens meer iets toe.
Zijn blik was genoeg. Even voelde ik me een soort superheld. Heerlijk.
Maar goed, echt praktisch is het niet. Dus al snel deed ik de jurk weer uit en gingen we over op de orde van de dag. Maar dat momentje bleef me bij.
Kort geleden ontstond zo’n zelfde situatie. Niet dat ik me in een trouwjurk hees. Nee verre van.
Ik stapte voor het eerst in tijden weer eens op de racefiets. En racefietsers zijn in de ogen van mijn zoons ‘stoere mensen’. Als er iemand op een racefiets passeert roepen ze steevast ‘kijk een racefietser!’ Geen idee waar deze fascinatie precies vandaag gekomen is, maar hoe cool dat ik ineens transformeerde tot hun superheld. Toen ik me in mijn pakkie had gehesen, helm op de kop (thnx schoonzus!), fietshandschoentjes aan en de altijd charmante ‘klik-schoenen’ was het tijd om op te stappen.
Lopend naar mijn fiets bedacht ik me dat ik de jongens wel even kon roepen, misschien vonden ze het leuk om me te zien wegfietsen. Maar nog voor ik ze kon roepen kwamen er al twee wijsneusjes aan gedribbeld. ‘Ga je echt racefietsen nu mam? Hoe hard ga je dan? Heb je ook een bel?’ En zo nog 1000 vragen in 1 minuut.
Eenmaal op de fiets werd ik uitgezwaaid door het gehele manvolk hier in huis. En ja hoor, daar was die blik weer. In de ogen van de jongens was ik zojuist weer even getransformeerd tot superheld.
Hun eigen moeder, op een racefiets…. wow…
Gelukkig hoef ik niet hele dagen in deze veeleisende rol door te brengen.
Wil ik ook niet. Zoals ik al eens eerder schreef, met de jaren gaan ze ontdekken dat hun ouders ook maar gewone mensen zijn. En dat is helemaal prima.
Ook papa en mama maken fouten, zeggen soms domme dingen, weten niet alles en hebben ook wel eens echt verdriet.
Maar het voelt natuurlijk wel fijn dat ze nu heel af en toe nog even naar me kijken of ik wel een soort superwoman ben 🙂
Meer lezen? volg mij op instagram om te zien wanneer er weer een nieuwe blog online staat.