Twee jaar geleden zijn wij met ons gezin ‘terug’ verhuisd naar de Noordoostpolder.
Het was een lastige keus. We woonden inmiddels ruim 9 jaar met veel plezier in het mooie Deventer. Veel familie en vrienden woonden echter nog in ‘de polder’ wat maakte dat we er met grote regelmaat nog heen reden.
De polder, het is een bijzonder gebied. Drooggelegd in 1942 en bewoond door pioniers uit alle windstreken van ons land. De afgelopen jaren was er veel groei, bloei en ontwikkeling in ‘de nieuwe polder’. Toch blijft het een bijzonder stukje Nederland. Neem bijvoorbeeld het openbaar vervoer… treinen? die rijden hier niet. Ook nieuwe, flitsende ideeën die in het westen van het land snel hun weg vinden, hebben in de polder tijd nodig om te aarden. Het boeren karakter van de Noordoostpolder zit stevig verankerd in de gemeente. Aan ondernemersgeest geen gebrek. Maar opvallen, eruit springen, en grote gebaren maken.. Dat zie je hier niet zo snel.
Toen we nog in Deventer woonden vonden we het soms zelfs wat suf. Ja, de polder is wel wat anders dan een stadse omgeving. We hadden het er wel eens over, of we ooit ‘terug’ zouden gaan. Maar konden ons niet voorstellen dat dit zou gebeuren. Tot… we kinderen kregen.
Ineens was de polder en daarmee onze roots van grotere waarde dan we dachten. Om nog maar te zwijgen over de familie en vrienden die hier allemaal lekker dicht bij elkaar woonden.
Mijn man is opgegroeid op een boerderij. Zijn ouders hadden een bloembollen bedrijf. Ook al woonden we in Deventer, dit stukje probeerden we de kinderen wel mee te geven. Onze oudste moet een jaar of drie zijn geweest toen hij met een vriendje in een boekje keek met voertuigen.
TRACTOR! riep zijn vriendje blij uit. Onze oudste keek mij bevreemd aan. TRACTOR? Dat is toch een TREKKER mama? Ja, tuurlijk is dat een trekker zei ik. Mensen uit de stad noemen het een tractor, maar wij niet hoor;) Uiteraard bedoeld met een knipoog. Maar er zat een kern van waarheid in.
In de polder is een trekker een trekker. Weten veel jongens al voor hun 18e hoe je een auto moet besturen. Kun je na 20.00u geen bus meer verwachten. Vieren we jaarlijks het feest van de aardappel (lees ‘pieperfestival’). En zijn de meeste wegen recht, ga 3 keer links en je bent weer waar je gestart was.
De polder heeft veel dingen niet, maar ook veel dingen wel. En nu we er een goeie twee jaar wonen ben ik ook heel dankbaar dat we onze jongens mee kunnen geven wat wij in onze jeugd ervaren hebben. En dat mijn zus en zwager sinds kort ook nog de boerderij over hebben kunnen nemen van zijn ouders maakt het compleet. Zo mogen de jongens af en toe een rondje mee op de trekker. Weten ze wat een ‘rug’ is, hoe je een aardappel rooit, wanneer je de haspel in het land zet en wat ‘de tulpenroute’ is.
Ook weten ze dat de boeren om ons heen hard werken voor ons eten en drinken.
Het een is niet beter als het ander. Dat de vriendjes uit Deventer tractor zeggen en onze jongens trekker maakt natuurlijk helemaal niks uit.
En zowel de stad als het platteland brengt mooie levenslessen met zich mee.
Maar als geboren en getogen polderbewoonster kan ik toch wel erg genieten als ik de jongens over het erf van mijn zus en zwager zie rijden met hun traptrekkers.
Zo blijkt maar weer, het ouderschap heeft een hoop onverwachte wendingen in petto.
Wij wonen in de polder, wie had dat gedacht.