Wij verstaan hem al maanden. Maar of een buitenstaander precies weet wat hij zegt en bedoeld is de vraag. Het is een mooi fenomeen. Kinderen die woordjes leren. Het begint bij verreweg de meeste kinderen met papa of mama. Een enkeling spreekt eerst een ander woord uit. Maar daarna begint het woordenfeest pas echt.
Op dit moment lijkt het wel of onze jongste per dag nieuwe woorden leert. Om nog maar te zwijgen over de kleine zinnetjes die er ineens uit komen.
Maar zoals ik al zei, het is nog niet voor iedereen goed te begrijpen. En dat snap ik ook wel weer. Want ‘tein’ is bijvoorbeeld ook voor meerdere uitleggen vatbaar.
Trein? Stijn? Bleek allebei niet goed. Want 1 ding kan ons peutertje heel goed zeggen; ‘nee’. Heel duidelijk en verstaanbaar ook. Zelfs voor een buitenstaander.
Maar goed, mijn gokjes wat ‘tein’ zou betekenen werden dus afgekeurd door de peuter. Toen ik na lang denken echt geen beter alternatief kon bedenken gaf hij mij nog iets meer informatie.
Want ‘tein’ werd ineens gevolgd door de kreet ‘von!’. Von? Von? Ik snapte het maar slecht. Tot ik eens goed om me heen keek. Ooooh. Fontijn!
Op het gezicht van de peuter verscheen een glimlach van oor tot oor. Jep. Goed geraden.
Toch blijft het iets magisch. Na maanden van zwijgen gaan ze ineens wat terug zeggen. Het is natuurlijk best bizar dat je de eerste maanden van je kind vooral tegen hem aan zit te ouwehoeren. Hele verhalen. Maar er komt geen reactie op.
Weet jij veel wat ze ondertussen denken. ‘Ja mam, hou maar op. Ik weet wel dat dat mijn tenen zijn. En dat ik er 10 heb. En ja, ik weet ook wel dat ik ook 10 vingers heb’. Om maar een voorbeeldje te geven;)
Misschien vinden ze het wel doodvermoeiend al die praatjes waar ze niks op terug kunnen zeggen. Mooie is ook dat je al snel een octaafje hoger aanslaat als je tegen je baby begint te praten. Wel eens gedaan toch?
Of dat je die geluidjes na gaat ‘praten’ die ze eerst gaan maken. ‘da, tie, toe, ta’. Het blijkt ineens voldoende om hele gesprekken mee te hebben. Als je er over na denkt best wat typisch.
Wel vermakelijk ook natuurlijk. Wist je bijvoorbeeld dat er enige tijd ‘kogels’ door onze tuin vlogen? Gevaarlijk gebeuren hoor. Tot je begrijpt dat het vogels zijn.
Of nog zo’n mooie. ‘Slipje’. Op het moment een populaire bij onze peuter. En een tikje genant wel. Het gaat namelijk zo. ‘Mama, slipje!’. (uitroepteken omdat hij alle woorden er op volume 100 uitgooit). Niet dat hij echt wat over mijn ondergoed probeert te zeggen. Nee, hij roept dat als ik mijn slippers aan heb. Juist ja.
En als je vraagt wat hij op z’n boterham wil zegt hij regelmatig ‘meer kaas’. Niet omdat hij meer kaas wil. Nee, graag een broodje smeerkaas. Ja je moet het maar weten he.
Ach, ze worden allemaal volwassen. En grote kans dat ze tijdens dat proces wel in de gaten krijgen dat slipje een hele andere betekenis heeft. En dat het ook niet nodig is dat heel hard te roepen in een openbare ruimte.
Tot die tijd genieten we vooral erg van deze fase.
En lachen we ons regelmatig een ongeluk.
Wil je weten wanneer er een nieuwe blog online staat? Volg mij op instagram