Op een zonnige middag zit ik in de tuin. Er zijn even geen kinderen in de buurt (vrij unieke beleving al met al dus👍) en uit de tuin van de buren hoor ik herkenbare taferelen.
‘Je moet me komen zoeken!’ ‘Ja ik zal je zoeken’… de volwassene in kwestie loopt vervolgens de hele tuin door. Steeds totaal nutteloze verstoppen plekken noemend waar het kind in kwestie heus niet verstopt zit. (ja geef maar toe, dit doe je zelf ook regelmatig!)
‘Even kijken achter dit plantje.. nee daar zit je niet. Even kijken onder de tuinbank, nee ook niet. Oh, misschien zit je wel achter het vogelhuisje!.. hmm ook niet. Waar zou je nou zitten…?’
Het mooie in deze toestand is dat de volwassene al bij de eerste blik door de tuin het kind heeft zien zitten. Dat weet ik gewoon, ik ben ook een ouder. Maar dat ga je niet zeggen natuurlijk. Ben je gek. Dan roep je een spontane ’temper-tantrum’ over je af.
Nee, liever loop je als een ware acteur door het zoekveld. Tot je het idee hebt dat je lang genoeg gezocht heb, naar de maatstaven van het kind dan he. Met een beetje pech krijg je overigens alsnog een totaal onverklaarbare uitbarsting om je oren. ‘Neeheee…. Je moest me nog niet vinden!’
Anyhow…ik vond het een heel herkenbare situatie.
En zo zijn er natuurlijk velen. Hoe vaak kijk je niet een andere ouder aan met zo’n blik van ‘been there, done that’.
Vorig zomer waren we even op visite bij vrienden. Ze hebben een zoontje even oud als een van die van ons. Wij waren na een paar weken zomervakantie, met de kinderen hele dagen bij huis al wel een beetje afgedraaid aan het raken. Het luistergehalte van de jongens leek met de minuut minder te worden. De peuterpuberteit kwam tot een soort glorieus hoogtepunt en de ruzies tussen de broers hadden inmiddels ook aan frequentie toegenomen. We hadden elkaar al een paar keer verzuchtend aan gekeken. Waar deden wij iets verkeerd? Waar waren onze pedagogische skills gebleven?
Hoe heerlijk was het om daar op een zonnige middag even in de tuin te zitten terwijl de peuterpuber des huizes een mooi showtje weggaf.
Nee, hij was niet van plan te gaan luisteren. Deed vooral alles wat zijn ouders geen goed idee vonden. En hoe hard z’n ouders ook hun best deden, niks leek aan te komen op dat moment.
We keken elkaar allemaal eens aan. Wat een opluchting dat we konden zeggen dat we dit allemaal herkenden. Het lag niet aan onze tekortkomingen als ouders. Of misschien wel maar dan was het in ieder geval gedeelde smart.
Het ouderschap zit vol momenten die we ALLEMAAL mee maken. Soms hilarisch of vertederend, soms tenenkrommend of frustrerend. Wat is het dan toch fijn om dat te delen met soortgenoten. Je hart op te halen samen, of juist samen even diep te zuchten.
Laten we elkaar niet te veel aanvallen, afkraken of veroordelen.
We zijn allemaal ouders. We maken heel veel dezelfde dingen mee.
En we doen allemaal ons best.
Laten we ervaringen delen, elkaar inspireren en steunen. Dat maakt het zoveel leuker!
You go ouders!