Als er iets is wat me intrigeert aan het ouderschap dan is het die continue wisselwerking tussen niets liever willen dan bij je kids zijn en tegelijkertijd bij vlagen enorme behoefte hebben aan me-time.
In ons gezin, met drie jongens van 1,4 en 5 jaar oud, is er vaak veel energie, geluid en beweging. Dat is mooi en fijn. Maar ook intensief. En soms een tikje overwhelming. En dan wil je dus even rust.
Even geen kinderen om je heen. Even uitblazen en op adem komen. Even mezelf zijn, in plaats van mama. Of even man en vrouw zijn. In plaats van de ouders van dit stelletje druktemakers.
En gelukkig zijn daar de oma’s, opa’s, ooms en tantes. Ze gunnen ons die momentjes ook. En genieten ondertussen lekker van hun neefjes en kleinkinderen.
Dat lijkt misschien vanzelfsprekend maar ik ben ze er heel dankbaar voor. Toppers.
Maar wat nou zo bijzonder is. Als je dan samen even lekker weg bent, avondje uit eten bijvoorbeeld, praat je ineens de halve avond over je kids! Dat is toch wonderlijk?
Behoefte hebben aan me-time en dan vervolgens de halve tijd met HUN bezig zijn.
Ik blijf me erover verbazen. Ik kan tijdens een middagdipje denken ‘oh wat zou ik morgen toch graag even uitslapen en wakker worden in een kindloos huis’. Om meteen daarna te denken ‘oh nee, ik ga ze niet uit logeren doen hoor, dan mis ik ze morgen ochtend bij het wakker worden’. Ja.. beetje vreemd. Al weet ik zeker dat er meer moeders zijn die dit zo hebben. Toch?
Afgelopen week was een turbulente week. Op momenten dat je beseft hoe kostbaar je gezin is wil je niets liever dan veel met ze zijn. Samen cocoonen. Veel knuffelen en kusjes geven.
Spelletjes met ze spelen. Boekjes voorlezen. Samen buiten spelen. Dat is waar het om gaat.
En dat is dan ook precies wat we gedaan hebben deze week. Heerlijk.
Maar toen daar ineens een onverwachte sneeuwbui voorbij kwam en we heel winters een middagje binnen zaten begon dat andere gevoel ook weer langzaam naar boven te komen.
Want ze waren ook wel druk toch? En wat een lawaai? Om over de eeuwige strijd tussen de broers maar te zwijgen.
Gelukkig konden ze na het avondeten nog even naar buiten. Spelen in de sneeuw. Energie eruit razen en vervolgens met grote glimlachen en rode wangen van de kou weer binnen te komen.
Snel in de warme pyjamaatjes en samen nog even op de bank. Och och, wat een heerlijk gezin is dit toch.
Maar ook wel lekker dat ik morgen even een dagje aan het werk mag. En pas met het avond eten weer in deze energiebom terug kom;)
Onnavolgbaar dat moederschap.