Mijn oudste zoon heeft twee opgelegde vrienden. Dat noem ik zo omdat de mama’s van deze vriendjes eigenlijk mijn vriendinnen zijn.
We hebben elkaar leren kennen tijdens de ‘zwangerschapsgym’. Wat ik een iets te suf woord vind voor de bootcampachtige lessen die we deden met onze zwangere buikies. Maar goed. Daar gaat het even niet over.
We kregen baby’s. Eentje in mei, eentje in juni en die van mij kwam begin juli.
De eerste jaren hebben we de nodige playdates gehad met de boys en de mama’s. De jongens konden vanaf het begin eigenlijk heel goed met elkaar. En dat is gebleven ook nu het drie heel verschillende kleuters geworden zijn.
Maar over die playdates. Het is een wonderlijk gebeuren. Het zijn eigenlijk vervangers voor de vroegere koffiedates met je vriendinnen.
Die koffiedates kenmerken zich door koffie en kletsen. Veel en lang kletsen.
En dat laatste is precies waar het hem wringt bij de playdates. Kletsen kun je het niet meer noemen. Het heeft meer weg van een vrij staccato-achtige manier van communiceren.
Iedereen met jonge kinderen zal dit herkennen. Hele verhalen blijk je ineens in te kunnen korten naar 1 of 2 zinnen.
‘Waren gister nog even uit eten’. ‘Oh leuk! waar? oh wacht even.. (zoon staat bovenaan een gevaarlijke glijbaan dus moeders er heen). ‘Ik ga voor mijn werk binnenkort twee dagen naar het buitenland’. ‘Zo, toe maar. Waar ga je heen?… (rent op kind af die net een hap zand dreigt te nemen). ‘Hoe is het eigenlijk met je moeder?’ Ja, steeds beter. Al blijft…. (de vriendjes krijgen ruzie, we moeten het even sussen).
Kortom, als je na zo’n playdate naar huis rijdt heb je vaak een heel voldaan gevoel. Wat wordt bevestigd door een stralend (soms slapend) snoetje op de achterbank.
Met geluk heb je wat lauwe koffie gedronken en heb je toch zeker 10 halve verhalen gehoord van je vriendinnen. Een moederhand is snel gevuld zullen we maar zeggen.
Zo’n playdate wordt overigens wel vaak gevolgd door een intensieve whatsapp conversatie. We maken eerst wat verontschuldigingen naar elkaar omdat we niet echt hebben kunnen bijpraten.
En besluiten dan de resterende antwoorden nog even aan te vullen.
- Uit eten geweest in dat nieuwe restaurant, is een aanrader.
- Werktrip naar Barcelona. Ja, wel spannend en hoop geregel nu met kind.
- Moeder gaat steeds beter maar houdt wat rest klachten.
En zo nog een heel lijstje.
Het went wel hoor. En je kunt toch het idee hebben dat je goed weet wat er in het leven van je vriendinnen speelt. Vaak weet je na zo’n playdate bijvoorbeeld prima hoe haar kind eet en drinkt. Welke ontwikkeling-stappen er recent gezet zijn. Of de luister skills al wat vorderen. Hoe de zindelijkheidstraining verloopt. Niet omdat je daar wel tijd voor had. Maar omdat je dit gewoon uit observaties kan halen. Ja en dat schept toch ook een innige band hoor.
En eerlijk is eerlijk moedervriendschappen zijn onmisbaar! Het is ontzettend belangrijk om je af en toe even niet alleen te voelen als je kind weer eens door een FASE heen gaat.
We doen allemaal maar wat en niemand weet precies hoe het moet. Dat moederen.
Maar dat we elkaar een beetje kunnen steunen is ontzettend belangrijk. En leuk en gezellig. Want ook al spreek je elkaar nauwelijks, zo’n indoor speelparadijs is toch net wat beter te overleven als je daar met je moedervriendinnen bent.
En dat bijkletsen… naja dat doen we dan wel weer als alle kinderen het huis uit zijn ofzo. T is maar een fase;)