Ik zit met mijn kleuter van vier aan de eettafel. We eten een broodje. Hij is net voor de derde ochtend naar de basisschool geweest.
Als nieuwsgierige ouder wil ik het liefst alles horen over zijn dag. Ik wéét inmiddels wel dat de vraag ‘wat heb je vandaag gedaan?’ doorgaans weinig reactie op levert.
Maar ja, ik stel hem toch. Wat volgt is de heldere maar toch teleurstellende reactie ‘weet ik niet meer’. Pffff. Ja daar zit je dan met je nieuwsgierigheid. Met onze oudste hebben we mazzel. Observeren is zijn tweede natuur. Hij kan je van ongeveer alles wat hij beleefd heeft een gedetailleerde beschrijving geven.
De vraag ‘wat heb je vandaag gedaan’ zal regelmatig beantwoord worden met een chronologische weergave van de schooldag. Ik kan daar nog wat verdiepende vragen op los laten. Et voilà! Mijn moederhart is weer gerust gesteld.
Maar dat dit een uitzondering is wist ik dus eigenlijk al wel. Op het kinderdagverblijf of bij de gastouder wordt vaak keurig een dagboekje bijgehouden. Of op z’n minst is er een degelijke overdracht met de leidsters.
In ieder geval heb je wat mogelijkheden om aan het eind van de dag toch een beeld te hebben van wat je kind heeft beleefd. En daar ga ik goed op. Heel goed. Ik weet ook niet precies waarom.
Het zal iets te maken hebben met loslaten. Of meer nog met het het niet goed los kunnen laten. Ik wil graag weten wat ze gedaan hebben. Hoe zaten ze in hun velletje? Zijn ze nog gevallen? Hebben ze plezier gemaakt? Goed gegeten? Lekker geslapen?
Hoe meer ik weet hoe fijner ik het vind.
Toen we beide kinderen nog op het kinderdagverblijf hadden (nummer 3 was nog niet in beeld) haalde mijn man de kinderen vaak op. Een enkele keer gebeurde het dan dat hij ‘het schriftje’ vergat. Dat vond hij uiteraard erg vervelend. Niet zozeer voor zichzelf. Nee, hij heeft voldoende aan zijn eigen observatie. ‘Ze zagen er blij uit toen ik ze ophaalde, het zal wel goed gegaan zijn’. En als de leidster dit mondeling bevestigde was hij tevreden.
Maar het schriftje vergeten vond hij wel sneu voor mij. Hij weet inmiddels hoe ik daar als een havik bovenop duik als ik thuis kom. Mogelijk wat obsessief ja. Ach, er zijn erge dingen.
Helaas schrijven de juffen (en meesters) van de basisschool geen schriftjes meer. En heel begrijpelijk ook hoor. Ze hebben al meer dan genoeg papierwerk. Daar heb ik alle begrip voor. En daarbij zijn kinderen op vierjarige leeftijd verbaal voldoende ontwikkelt om de vraag zelf te beantwoorden.
Althans, het ene kind mogelijk wat meer dan het andere. Onze middelste vind een kort antwoord vaak voldoende. Wat heb je vandaag gedaan? ‘spelen’. Juist ja. Nou daar kan ik het mee doen. Het mooie is wel dat er in loop van de dag nog wat vlarden bij komen. Begint hij opeens een liedje te zingen. ‘Vandaag geleerd’ zegt hij dan.
Gelukkig las ik ooit eens over de vragen die je aan je kind kunt stellen om toch een gesprekje op gang te brengen over hun dag. Waar moest je vandaag hard om lachen? Naast wie zat je vandaag? Wat was het leukste werkje vandaag?
Je weet dan niet meteen hoe de hele dag verlopen is maar het kan soms verassende gesprekjes opleveren.
Bij onze zoon van 1,5 is het gesprek over zijn dag sowieso nog van wat andere orde. Onderweg terug vanuit het kinderdagverblijf lijkt het vaak een raadspelletje waar je de quizmaster niet helemaal op zijn antwoorden kan geloven.
Wie was er vandaag? Juf Esther? ‘Ether, ja’. Oh leuk. Ben je nog bij de paardjes wezen kijken? ‘hi hi.. paardje’. En wat heb je verder nog gedaan? gekleid? ‘koeleuren’. Oh, heb je gekleurd? ‘Koeleuren’. Wat heb je gekleurd dan? Complete stilte.
Nou ja. We lezen zo het schriftje maar. Weet ik toch nog van 1 kind wat hij vandaag gedaan heeft.