Onze oudste kon er altijd al wat van. Bij het kleinste pijntje kan hij brullen alsof z’n been er af ligt. Uiteraard hebben we hem geprobeerd bij te brengen dat het niet nodig is om meteen op volume 100 te gaan. Dat je dat beter kunt bewaren voor als het echt zeer doet. Het heeft weinig effect gehad.
Met grote regelmaat heb ik ouders in speeltuinen verschrikt op zien kijken als mijn ventje z’n sirene af liet gaan.
Mensen dachten als snel dat er iets ernstigs was. Dat ik dan op een sukkeldrafje aan kwam lopen deed menig wenkbrauw fronsen.
Tja, ik weet inmiddels beter en ga echt niet bij ieder luchtalarm in paniek er op af. Negen van de tien keer is het namelijk al zo goed als over als ik er eenmaal ben.
Ik dacht dat het vooral kwam door de fijngevoeligheid van ons ventje. Ik hoor de juf van groep 1 nog tegen me zeggen ‘hij moest wel héél hard huilen’.
Moet toegeven dat hij die dag ook echt met een schaafwond op z’n knie uit school kwam, maar toch. Haar hele gezicht sprak boekdelen toen ze die zin uitsprak. Ik had meteen beeld. Die had de sirenestand even in volle glorie mee mogen maken.
Toen de middelste geboren werd zeiden we vaak tegen elkaar, wat een bikkel he. Die huilt niet zomaar. Vallen, even wrijven en weer opstaan.
Maar ook in dit geval blijkt er kopie-gedrag te zijn ontstaan. Steeds vaker is ook bij hem een set oordoppen geen overbodige luxe.
Moeten we ons zorgen maken? Zijn we zo on-empathisch tegen onze kinderen dat ze de noodzaak voelen keihard te gaan brullen? Ik denk dat dat meevalt.
Toch lijkt het schoolplein leven een goede invloed te hebben op de sirenes. Van de oudste begrijp ik dat er met een potje voetbal op het plein weinig ruimte is voor ‘aanstellerij’.
Zo vertelde hij me laatst dat hij een bal in zijn buik had gehad. Leek me geen fijn gevoel. En ook nog eens van een jongen uit twee klassen hoger.
Moest je wel huilen zeker vroeg ik? Nee mam, gewoon doorzetten, dat hoort erbij als je voetbalt.
Oh oké.. goed om te weten. Dat kan mijn kind dus ook. Ik stel voor dat het goede voorbeeld ook nu gevolgd wordt door zijn jongere broertje.
Alhoewel, ik heb mijn twijfels. Afgelopen week waren we op vakantie samen met het gezin van mijn schoonzus. Hun zoontje is even oud als onze middelste.
Op een gegeven moment hoorde ik een kind huilen. Ik was net even boven met de middelste. Hé is dat je broer? zeg ik vragend. ‘Nee joh mam, wij huilen toch veel harder’.
Oh ja..hoe kon ik het vergeten.