Het is onder mijn ogen gebeurd en toch heb ik het niet gezien. Ineens ben je langer, groter, wijzer. Waar is dat gebeurd?
Van de week keek ik naar je en zag ik het. Wonderlijk hoe de tijd ineens zo snel lijkt te zijn gegaan.
Het is natuurlijk iets heel moois, de ontwikkeling die je kind doormaakt. Hoe de wereld steeds een beetje groter wordt. Hoe ze steeds meer gaan begrijpen.
Hoe prietpraatjes ineens gesprekken beginnen te worden. De 1000 ‘waarom’ vragen ineens een next level krijgen. Ontzettend mooi maar het sluit ook een fase af.
Een fase waarin ik mijn guppie lekker veel bij me had. Een tijd waarin we het samen gezellig maakten als je grote broer naar school was. Soms zomaar overdag even samen in bad. Of de open haard en kaarsjes aan en dan een spelletje doen.
Je kijkt graag de kat uit de boom, vindt dingen snel spannend, maar de laatste tijd wint je nieuwsgierigheid het steeds vaker van de angst. En dat is mooi om te zien.
4 jaar, tijd voor de basisschool. Tijd om als ouder een beetje los te laten. Ze gaan een wereld binnen waar je als ouder niet langer onderdeel van uit maakt. Of nou ja, waar je meer op afstand staat.
In deze tijden van corona zelfs letterlijk. Afgeven en ophalen bij het hek en foto’s in de schoolapp die je een beeld geven van de wereld binnen in de school.
En eerlijk is eerlijk. Deze moeder is daar niet heel goed in. Gekscherend zeg ik wel eens tegen mijn jongens, niet te hard groot worden hoor! Mama vindt het ook wel fijn als jullie nog een beetje klein blijven.
De jongens antwoorden altijd stoer, en met een big smile, dat ze juist snel groot willen worden. En gelijk hebben ze. Meer ontdekken, meer leren, het leven is een avontuur voor ze.
En ik hoop natuurlijk vooral dat ze er nog lang op deze manier in kunnen staan.
Loslaten is voor mij niet makkelijk, maar ik ben lerende. Gelukkig volgt er eerst nog een wen-dag. En zoals ik al snel leerde toen de jongens voor het eerst naar het kinderdagverblijf gingen, wen-dagen zijn meestal meer voor de moeders dan voor het kind.
Toch fijn dat er aan ons gedacht wordt.
Maar voor het zover is vieren we eerst nog een feestje dit weekend. Meneer heeft het al bijna een half jaar over de taart, mét bananensnoepjes. Gaan we regelen natuurlijk. Je wordt immers maar een keer 4.
En als je straks je kaarsjes uitblaast met je blije snoetje, wens ik dat je maar niet te snel groot wordt. En ik wens vooral dat je mij nog heel lang met je kusjes en knuffels blijft verblijden.