Pre-kinder-life had ik een hobby gevonden in ‘bakken’. Zo nu en dan probeerde ik wat leuke recepten uit. De een succesvoller dan de ander.
Nu, mét kinderen, wordt er ook zeker nog gebakken. Maar om nou te zeggen dat we echt recepten uit proberen, neuh. We hebben eigenlijk twee vrij standaard succesnummers;
cakejes of zandkoekjes. Ach ik tel mijn zegeningen. Al lang blij dat die koppies helemaal op fleuren als ik voorstel om weer wat te bakken.
Zo ook gister. Tot voor kort bakte we vaak onder het middagdutje van de jongste, leek mij wat praktischer. Maar gister besloot ik dat hij wel mee kon doen.
En dat vond hij zelf ook een goed plan. Meneer stond als eerste klaar op het krukje bij het aanrecht. Schortje om en gaan met die banaan. Heel schattig natuurlijk 🙂
Zoals dat gaat met broertjes moeten we alles natuurlijk wel eerlijk verdelen.
Voor je het weet zit je weer midden in een strijd over dat de een meer mocht dan de ander enzovoorts. Dus allemaal eventjes met de mixer, ook allemaal eventjes met de handjes kneden (zodat je die daarna vol overgave kan staan aflikken).
Ergens in het proces valt mijn blik op het aanrecht en de vloer. Of althans, wat er nog van te zien is. We zijn nog maar net bezig maar het is nu al een chaos van boter, deeg en bloem. Fraai is anders. Nou ja, dat ruimen we dan straks wel weer op.
Het vergt vaak een behoorlijk staaltje multitasken om te zorgen dat het deeg ook daadwerkelijk bruikbaar wordt én het huis (en kinderen) nog een beetje toonbaar blijven.
Zo besluit de ene met handen vol deeg van z’n krukje af te klimmen, de ander gooit het schaaltje met losgeklopt ei omver en de laatste wil NU zijn handen onder de kraan om alle viezigheid er af te wassen. Mama heeft maar een paar handen jongens…
Toch ging het deze keer allemaal zo gek nog niet en zaten ze even later vol overgave aan tafel figuurtjes uit hun deeg te drukken.
Als de baksels de oven in gaan mogen ze altijd even een filmpje kijken. Vaste prik. Ik sluit niet uit dat dit een deel van hun enthousiasme verklaard als ik zeg dat we gaan bakken.
Voor mij een mooi moment om de ontploffing op te ruimen en voor te breiden op het laatste onderdeel, versieren!
Of nou ja, dat noem ik het laatste onderdeel. Maar voor de jongens is dat uiteraard, het proeven. Als alles versierd en afgekoeld is zijn de koekjes klaar voor de test.
Met rode koontjes van inspanning werden de koekjes van gister weer goedgekeurd. En als papa dan ‘s avonds thuiskomt moet die uiteraard ook even proeven.
Dat je de decoratie onder je sok vandaan moet plukken neem ik dan even voor lief, want die vrolijke trotse koppies als ze een zelfgebakken koekje eten zijn echt goud waard!