Sinds we kinderen hebben bevalt het goed om ieder weekend de week-boodschappen te halen. Dus alle boodschappen die we voor die week nodig verwachten te hebben halen we in 1x in huis.
Dat vraagt wat planning en voorruit denken. Maar levert doordeweeks een hoop tijdwinst op.
Toen er nog maar 1 kind was, was dit een taakje voor 1 ouder. De ander bleef bij het kind.
Toen er 2 kinderen waren, was dit regelmatig een taakje voor 1 ouder en 1 kind.
Nu er 3 kinderen zijn, is het bijna altijd een taakje voor 1 ouder en minimaal 1 kind, dan kunnen we de krachten wat verdelen zeg maar:)
Zo komt het dat ik vaak op zaterdag ochtend aan de ontbijttafel vraag ‘wie wil er mee boodschappen doen straks?’ En er zijn altijd wel 1 of 2 geïnteresseerden.
Afgelopen weekend wilde de middelste wel mee en besloot ik zelf dat de jongste ook wel mee kon.
Wellicht een wat overijverige beslissing want het komt vaak voor dat je halverwege je boodschappenlijst merkt dat.. ja hoe zal ik het zeggen? Nou ja, dat de sfeer er wat uit raakt.
De jongste begint dan te jengelen omdat het te lang duurt of hangt zelfs al half uit het winkelkarretje. De middelste raakt tegen die tijd vaak ook wat verveeld en gaat in plaats van jengelen, boevenstreken uithalen.
Wat betekent dat je ineens niet meer alleen bezig bent met ‘wat moet ik allemaal hebben?’ Maar ook met ‘waar hangt mijn kind uit?’
Als de chaos me echt teveel wordt gris ik snel een zak krentenbollen uit de schappen en haal er vast 1 of 2 uit om de kinderen weer even zoet te houden.
Om vervolgens snel weer over te schakelen op mijn enorme lijst. Hoe ver ben ik, wat heb ik, wat moet ik nog?
En altijd is er dat moment dat je toch iets vergeten bent in te laden. Oh no, paprika vergeten. Terwijl ik al bij de zuivel sta. Snelle inschatting. Zal ik mijn hele kar, inclusief kinderen, nog weer terug dirigeren naar het begin van de winkel of laat ik die paprika voor wat het is?
Vaak een afweging die afhangt van de algehele toestand in én rond de winkelkar. Hangt iedereen er nog fris bij of is het zo snel mogelijk koers zetten naar de kassa?
Uiteindelijk heb ik vaak het merendeel van de lijst wel in mijn karretje. En laad ik even later de hele handel tevreden in de auto. Hoog tijd voor een bakje koffie.
Deze zaterdag had ik eigenlijk heel veel mazzel. Toen ik thuis kwam en mijn man meelevend vroeg ‘ging het wat?’ kon ik tot mijn eigen verbazing zeggen ‘ja heel prima eigenlijk’.
Manlief was ook wat verbaasd en vroeg voor de zekerheid nog ‘wilde de jongste ook stil blijven zitten dan?’ Ja echt, geen centje pijn.
En zo keken we elkaar tevreden aan. Wat zijn het toch ook schatjes he?… ja vaak wel, eventjes,