Jassen en schoenen aan jongens! Heb je, je tas? Van wie is deze beker melk nog? Die moet nog leeg! Nee niet je laarzen, je schoenen. Waar is de hond?
Dit vormt zo een beetje de laaste 5 a 10 minuten van ons ochtendritueel. Hoe lekker ik ook op schema lijkt te liggen, aan het eind is er toch altijd tijd te kort.
Wonderlijk. Meestal probeer ik voor de jongens naar beneden komen zelf al aan te kleden, te ontbijten en de schooltassen klaar te hebben. Dit geeft me iets meer tijd zodra ze wakker worden.
Nu moet ik toegeven dat we behoorlijk brave types hebben die in hun kamer/bed blijven tot hun wekker zegt dat het kwart over 7 is. (de oudste twee dan, de jongste snapt dat nog niet maar is een makkelijke slaper).
Dus de keren dat ik zelf nog niet helemaal klaar ben zijn op 1 hand te tellen.
Kortom, je zou denken, die ochtend komen we gestroomlijnd door. Toch lijkt er altijd wel weer iets te gebeuren waardoor het stressen is.
De oudste gaat doorgaans fluitend naar school. Maar de middelste vindt de peuterspeelzaal ‘s ochtends vaak niet heel aanlokkelijk klinken en kan daardoor nog wel eens de kont tegen de krib gooien in het aankleedproces.
Zo sta ik soms kostbare minuten te onderhandelen over dat we nu echt niet in onze pyama beneden filmpjes gaan kijken, maar NU moeten aan kleden. En zoals dat werkt bij peuters, hoe harder ik NU zeg, hoe harder hij in de vertraagstand gaat.
Enfin, na enige tijd zijn alledrie de kinderen aangekleed en wel beneden en maak ik snel wat brinta voor de jongste twee en smeer ik brood voor de oudste.
De ene ochtend zitten we ruimer in de tijd als de andere maar eigenlijk denk ik tot het eind toe vaak dat het goed gaat komen.
Dus waar het dan toch altijd mis gaat dat ik de laatste 5 minuten als een soort drillinstructor bevelen door het huis loop te tetteren snap ik zelf ook niet helemaal.
Wat vaak niet meehelpt is dat de jongste dit moment nog wel eens aan kan grijpen om een volle luier te produceren (neee niet nu!). Maar ja, je hebt niet alles in de hand he.
Dat bleek ook vorige week toen ik op het allerlaaste moment merkte; ik moet zelf echt nog naar de wc. Grote boodschap.
Ja moet ook gebeuren. Alleen liever niet als ik bijna weg wil met de kinderschare. Toch maar even gaan zitten en zo kwam het dat we uiteindelijk 1 minuut voor de juf naar binnen ging aan kwamen sjeejen op het schoolplein.
Van verscheidene kanten begreep ik dat het toch wel opviel dat ik nu wel erg laat was. Dus ik moppelde maar iets over ‘ja het duurde allemaal net wat langer dan gepland’. Op zich niet gelogen.
Het meest mooie van de situatie vond ik nog dat mijn oudste zei ‘mam als ik te laat ben zeg ik wel tegen juf dat ik getreuzeld heb’. Top vent! Het zou toch wat ongemakkelijk zijn als hij zou zeggen ‘juf ik ben te laat want mijn moeder zat nog te poepen’.
Alhoewel dat wel het meest eerlijke was geweest 😉