Stop de tijd
Het is iets wat je al wordt ingeprent tijdens de babyfase.
‘Geniet ervan, voor je het weet zijn ze groot’. En zoals dat gaat met clichés, het blijkt hartstikke waar!
In de kerstvakantie viel het mij op dat het ondergebit van onze oudste wat scheef leek te groeien. Mijn man verifieert mijn moederlijke bevindingen even en zegt dan ‘geen wonder! die tand zit los’.
Oh nee… die zag ik niet aankomen. Ergens in mijn onderbewuste weet ik heus wel dat melktanden niet tot hun 18e blijven zitten, maar toch. Het is wel weer een mijlpaaltje hoor.
Maar aan de grote ogen van onze zoon te zien is dit niet het moment om hier emo over te gaan doen. Hij lijkt meer behoefte te hebben aan een stukje ouderlijke geruststelling.
En dat doen we uiteraard ook. De dagen die volgen voelt hij wel 100x per dag hoe los de tand zit, moet het aan iedereen verteld worden, en lijkt hij toch vooral heel trots.
Maar tandenpoetsen wordt ineens een ingewikkelde klusje, want als ik alleen nog maar de tandenborstel in zijn mond wil doen begint hij al te gillen. Of ik wel echt heel voorzichtig wil doen bij zijn losse tand.
Ja tuurlijk schatje, ik doe voorzichting.
Omdat zijn trots toch wat sporen van onzekerheid begint te vertonen, want ‘hoe gaat zo’n tand er nou eigenlijk uit?’, neem ik uit de bibliotheek een boekje mee over een meisje wat ook een losse tand heeft.
‘S avonds lezen we het boekje voor het slapen gaan (note to self: die timing kon beter). En bij het plaatje waarop de tand uit de mond valt zie je een beetje bloed.
Omdat ik altijd probeer dingen zo eerlijk mogelijk te vertellen, uiteraard in de kindvriendelijke versie, besluit ik uit te leggen dat je inderdaad een beetje bloed kunt hebben als je tand los laat.
Ik weet dat bloed en onze oudste geen hele gelukkige combi is maar ja, dat is wel de real deal. In tegenstelling tot mijn verwachting toen ik het boek uit de bieb mee nam, lijkt het verhaal hem weinig geruststelling te brengen. Want de volgende ochtend maakt hij mijn man en mij duidelijk dan niemand aan zijn tand mag zitten. Dat we hem er zeker niet uit gaan trekken en dat hij gewoon wacht tot hij er zelf uit gaat vallen. Oké. Helder.
Wij houden ons koest, poetsen met fluwelen handschoentjes aan en laten verder af en toe even terloops vallen dat wisselen niet eng , maar heel normaal is. De tijd zal het leren.
In alle commotie om de tand zou ik bijna vergeten dat ik er toch echt een beetje van schrok dat mijn kind al begint te wisselen.
Ik was er gewoon nog net niet helemaal aan toe. Met je oudste maak je alles voor het eerst mee. Samen ga je op ontdekkingsreis door het leven. En dat is natuurlijk prachtig, maar zorgt met grote regelmaat ook dat ik in situaties beland die ik op voorhand niet helemaal aan had zien komen. Het blijft iets bijzonders dat verlangen dat je kinderen groter en zelfstandiger worden, maar tegelijkertijd willen dat ze zo lang mogelijk klein blijven.
Nou ja, de tand zit er voorlopig nog in, heeft ook mama nog even de tijd om aan deze nieuwe mijlpaal te wennen.